Op z'n Laotiaans busreizen zoals het hoort

Ik heb vandaag een van mijn meest memorabele busritten meegemaakt. Reizen a la Lao ….. dat verdient een eigen verslag!  

Gisteren was ik aangekomen in Muang Kwua. Vanuit deze plaats is het mogelijk om na 100 kilomter de grens naar Vietnam over te gaan. Er is echter nergens informatie over bustijden en zoals gezegd, ze spreken amper Engels. De bus gaat normaal gesproken om 06:00 AM, maar een oude man met nog drie tanden als gebit zegt dat het 11:00 AM is. Voor de zekerheid kies ik voor 06:00 AM en daar sta ik dan in alle vroegte. Gelukkig ben ik niet alleen. Bij de ‘bushalte' ontmoet ik Justin (NL), Julia (DL), Anna en Cindie (FR). En je voelt hem al aankomen ....... geen bus!

  We zien op deze vroege ochtend het dorp ontwaken. De vrouwen stallen hun koopwaar uit en wij zijn getuige van een heuze Tak Bat; de aalmoezenceremonie van de monniken. Deze is echt mooi om te zien en veel oprechter dan de commerciele voorstelling in Luang Prabang.

  We kiezen er voor om te blijven wachten bij de ‘bushalte' waar voor ons een terras wordt gemaakt om te wachten. Van onze laatste Lao Kip proberen we iets te regelen dat op ontbijt lijkt; koekjes en gebakken banaan. Meer kunnen we in dit oord niet vinden. Voor het eerst sinds ik hem bezit komt mijn Point-it boek van pas. Een boekje met foto's die je aanwijst om te communiceren. Koffie 4, thee 1 #voor 9.000 Kip ( 1 euro). Zo komen we nooit van onze Kip af# Hilarisch, maar het werkt. Intussen komt er nog geen bus en brengen we onze tijd door met een competitie domino die Justin in zijn rugzak heeft. Nieuwsgierige dorpsbewoners komen om de beurt kijken wat we aan het doen zijn, maar slaan het aanbod om mee te spelen af. Eigenlijk is het een ontzettend leuke ochtend en als de drietandige man verschijnt om buskaartjes te verkopen zijn we helemaal blij.  

Als de bus verschijnt is de volgende uitdaging om een plek te bemachtigen. In de bus van 20 personen zitten er al 25 en er moeten er nog 5 (wij) bij. Dit wordt proppen!!!! Ik bemachtig een uitklapbare stoel in het gangpad en wordt begraven onder een tas met eten en twee dagrugzakken. Half opgevouwen met mijn knieen ongeveer bij mijn oren start ons avontuur tussen de lokale mensen. Ik bespaar jullie alle details maar in de eerste dertig kilometer is de motor denk ik acht keer stilgevallen, zien we voorin bij de chauffeur stoom en worden we gevraagd ons water door te geven om ergens in te gooien, waardoor de stoom nog erger wordt. Uiteindelijk wordt de chauffeur ook monteur en ligt hij onder de gare bus te sleutelen in de hoop hem aan de praat te krijgen. En dat lukt! We kunnen onze weg door de bergen vervolgen. De enige gebruiksaanwijzing is dat de motor wordt uitgezet voordat we een helling opgaan. Optrekken in de eerste versnelling en hopen dat de bus het blijft doen of opnieuw wil starten. Zo gaat het de hele rit door. Net voor de grens stappen een aantal Lao uit en hebben we een iets betere zit. Ook de bus en zijn chauffeur hebben het beter naar hun zin, want als een Speedy Gonsalez gaan we verder en soms zelfs met piependje bandjes door de bocht. Na nog paar keer een stilvallende motor bereiken we de Lao grens om uit te checken en rijden we door niemandsland naar de grens van Vietnam voor visa controle.

  Een ambtenaar in groen uniform en veel te grote pet dreunt heel communistisch de regels op en geeft ons gelijk heel nuttige informatie over wat we kunnen regelen voor onze doorreis.  

In Vietnam blijft onze bus het redelijk doen, maar de weg wordt hier aanzienlijk slechter. Ik kom cellulitus vrij terug, want we hobbelen een uur over een weg alsof je op de trilplaat van Vanessa staat. Haha. Handig hoor! Na 140 kilometer in acht uur tijd zijn we aangekomen op onze bestemming Dien Bien Phu en maken we kennis met het Vietnameese temperament. Mannen schreeuwen om tickets de verkopen en er is er zelfs ÐÐn die door het raam aan de zijkant naar binnen springt. Die wordt er door de chauffeur ook gelijk weer uitgewerkt. Net goed!  

Mijn vier reisgenoten van vandaag gaan door naar Hanoi, terwijl ik hier een nacht in een ranzig hotel verblijf om richting Sa Pa te gaan. Op het terras drinken we met elkaar ons eerste Vietnameese biertje, waarna ik bus naar Hanoi, die veel wegheeft van kerstboom metgekleurde verlichting, uitzwaai.  

Op naar nieuw avontuur .... Vietnam here I come!!