Van crazy city Hanoi naar Hoi An

Zojuist ben ik aangekomen op mijn volgende UNESCO Werelderfgoedplek .... Hoi An. In zes uur tijd van deur tot deur ben ik vanuit Hanoi 700 kilometer zuidwaarts gereisd. Lang leve Vietnam Airlines!

Mijn laatste dag in het uiterste noorden van Vietnam ga ik naar Bac Ha. Elke zondag is daar een markt die wordt bezocht door de Flower M’Kong. Dat is een bevolkingsgroep die rondloopt in de meest prachtig geborduurde jurken met veel kleur en kralen. Sommige dragen fantastische hoeden en zelfs de draagzakken voor baby’s zijn kunstwerken. Spakenburg eat your heart out!

De bewoners komen naar de markt om dieren te verkopen, voornamelijk buffels, maar ook varkens, kippen en honden (die schijnen ze hier ook te eten :( ). Verder wordt er van alles gekocht en verkocht. Voor 10.000 dong koop ik een kilo heerlijke mandarijnen; dat is € 0,35. Hier rondkijken is een lust voor het oog en  gezellig tussen de locals op een ieniemini stoeltje gebakken banaan of zoete oliebol eten.
Na de tour bezoeken we een M’Kong village en doen we een fotostop aan de Chinese grens. Ik ben wat traag met uit de bus stappen, dus voor ik het weet ben ik opgesloten in de bus. Dan maar via het raam naar buiten. Haha. Mij vangen ze niet! Het landschap is hier prachtig in de uitlopers van de Himalaya. En ook met de muziek is niks mis. Speciaal voor mijn reisgenoten van Afrika .... jawel ..... Modern Talking met you're my heart you're my soul! Wat een giller hè. Toeval bestaat niet!! Haha.

Na de Bac Ha markt word ik naar het treinstation van Lao Cai gebracht waar mijn nachttrein vertrekt richting Hanoi. Je hoort voornamelijk verhalen over de vermoeiende reis, maar ik heb nergens last van. Om half 9 in het te korte bed gekropen om rond zes uur wakker te worden van het piepen van de remmen op het station van Hanoi. Ik zeg: lekker gelopen.

In Hanoi brengt de veel te dure taxi (op dit tijdstip ben ik nog niet adrem genoeg om af te dingen) me naar het hostal dat een aantal Maleisiers mij in Sapa getipt hebben. Als ik voor de deur sta is het hostal  zelfs nog niet open. Maar eenmaal geopend word ik warm ontvangen en kan ik gelijk aanschuiven aan het ontbijt. Daar ontmoet ik Alex uit Groot Brittanie. Aardige gozer die lekker kletst. Wij gaan er samen een gezellige dag van maken in Hanoi. In zo'n stad met zes miljoen inwoners is het wel prettig om samen op te trekken.

We banjeren door de autovrije overheidswijk waar veel mannen in uniform en grote petten de boel bewaken. Hier is ook het mausoleum van Ho Chi Minh dat helaas op maandag gesloten is. Deze plek is een soort bedevaartsoord voor de Vietnamezen.  Op z’n tijd pakken we een terrasje en uiteraard eten we op straat tussen de locals kip met rijst. De chopsticks zijn intussen helemaal ingeburgerd in het eetpatroon. Daarna bezoeken we Old Quarter. Dat is niet meer autovrij, maar juist scootervol. Man – man – man. Er rijden hier wel een miljoen scooters denk ik en verkeersregels hebben wij niet kunnen ontdekken. Goed opletten en een beetje zigzaggen met oversteken, dan kom je er wel. We zien overigens geen enkel ongeluk zien gebeuren. Ze zijn wel heel bedreven in hun rijden.

In Old Quarter heeft elke straat zijn eigen specialiteit en heeft ook die naam: zilver, kerst (met veel plastic, goud en bling bling), kunst, boormachines, waaiers, kruiden, ja zelfs …….. grafkisten en dito bloemstukken. Elke vierkante meter wordt benut om te handelen. Naast de winkels zijn fietsen volgeladen met bloemen en en zie je de vrouwen met rijststrohoden (die kegelvormige) en hun draagstokken ook van alles verkopen. Veelal fruit en groenten, maar het kan net zo goed de mobiele keuken zijn die op elke hoek van de straat neerploft om eten te koken en te verkopen.  Hanoi is echt een leuke stad.

Eind van de middag bezoeken we de gevangenis. Toen Vietnam nog een Franse kolonie was, werden hier de Vietnameese aanhangers van het communisme gevangen gehouden. Tijdens de oorlog met VS zaten hier de Amerikaanse plioten gevangen. We hebben ietwat onze twijfels bij het beeld dat dit museum ons wil schetsen. Voor de Vietnamezen was het een hel met je enkels vastgeketend aan een houten plank. Voor de Amerikanen doen ze het overkomen als gezellig Hanoi hotel. Tja ……. Het biertje na afloop smaakt er niet minder om.

‘s Avonds ga  ik lopend naar het traditionele waterpoppentheater. Mijn richtinggevoel laat me in de steek en voor ik het weet ben ik flink uit de richting. Gelukkig vragen ze op elke hoek van de straat ‘ Motobike?’ en oh, oh wat is hij deze keer welkom. Dus ik in vliegende vaart achterop de motobike in het fantastische drukke scooterverkeer door Hanoi. Dit moet je gewoon meegemaakt hebben. Vreselijk leuk! En gelukkig ook op tijd voor het theater. Phoe ….. dat ging maar net goed. Het theater is knap gemaakt, maar geen must. Wel leuk is de live muziek met traditionele instrumenten.

Na het drukke Hanoi is het tijd voor drie dagen relaxen met de Halong Bay cruise. Halong Bay was een belangrijke reden om naar Vietnam te gaan, maar onderwerg ben ik reizigers tegengekomen die het tegen vonden vallen (vies, druk, onvriendelijke mensen). Dus ik heb echt getwijfeld om het wel of niet te doen. De eerder genoemde Maleisiers hebben me echter overtuigd met hun foto’s. Ik ga!

Met een klein international gezelschap schepen we in op de Imperial Cruise. Halong Bay is UNESCO werelderfgoed en zijn uit de zee oprijzende duizenden kalksteenbergen die eilandjes vormen. Er leven zo’n 1.000 mensen van de zee op drijvende vissersdorpen. Gids Nick vertelt veel leuke dingen en het is al snel gezellig op de boot met niet te stoppen kwebbelende Portugezen.
Op de eerste dag verloopt het prima en merk ik weinig van de negatieve ervaringen van anderen. Gelukkig hebben we mooi weer, maar helemaal helder is het niet. Naast het varen tussen de eilanden maken we af en toe een stop. Eentje bij de Suprizing Cave die niet helemaal surprizing voor mij is. Daarna gaan we kajakken bij een drijvend vissersdorp en zien we een geweldige zonsondergang. Het eten aan boord is prima en ‘s avonds is het …. Partytime!!! …… En dat betekent in Vietnam KARAOKE!!!!! We kunnen er deze keer niet aan ontkomen. Samen met Sara uit Portugal die ik ABBA met Dancing Queen. Ik denk dat ons dansje meer punten scoren dan de zang. Haha. Geinig om te doen, want karaoke is hier heel populair. Een keer per maand ga je met vrienden, familie of collega’s naar de karaoke club waar je met je eigen gezelschap een kamer huurt. Dat is dus anders dan bij ons waar ook vreemden ongevraagd verplicht mee kunnen (moeten) luisteren.

De volgende dag bezoeken we een parelkwekerij. Het is interessant om te zien hoe dit proces plaatsvindt en de arbeidsintensiviteit en geringe kans op overleven van de oesters verklaart de hoge prijs van parels. Intussen genieten we van het prachtige zeelandschap en zie je onderweg behoorlijk primitieve vissersbootjes en mensen zoeken naar schelpen op laag water om vandaag weer iets te eten of te verkopen hebben. Op de tweede dag vindt een shuffle in de groep plaats, want niet iedereen gaat drie dagen. Ik stap over naar een andere boot die ons naar een bungalow brengt op Cat Ba eiland met privat sandy beach. Het oogt heel idyllisch, maar bij eb verandert het strand in wad waar je liever niet op wilt liggen, laat staan dat er water is om te zwemmen. Ik kan er wel om lachen, want ik ga hier toch fietsen door het National Park. Heel bijzonder vind ik het allemaal niet, maar lekker chill is het wel en ik kon ook waarderen dat ik van de kapitein de kleine boot naar ons fietsstartpunt mag besturen. Na het slechtere zigzag werk heb ik de stuurmanskunst redelijk onder controle. Na de bbq hebben we ‘s avonds kampvuur op het strand en klets ik met Jacky uit Canada die dezelfde cruise maakt als ik.

Dan is het de derde dag. En dat betekent swictchen naar de derde boot. Het zal allemaal wel Vietnameese logica zijn, maar ik vind het zeer rommelig en niet erg klantgericht. De vriendelijkheid van de steeds wisselende gids neemt ook met de dag af. Ik ga nu iets begrijpen van de meer negatieve berichten over Halong Bay. Positief punt is de waanzinnig lekkere afscheidslunch op de Imperial deluxe junk. En dat onder het 'genot' van kerstliedjes met een foute beat. Dat dan weer wel.

Terug aan wal hobbelen we vier uur terug om weer terug te komen in mijn vertrouwde hostal. Het is 5 december 2013. Het ongeluksgetal in dit jaartal wordt helaas vandaag waarheid. De dag van pakjesavond heeft het noorden van Nederland code rood met een zware storm. Nelson Mandela is vandaag overleden. En het meest vervelende nieuws komt van thuis. Mijn moeder heeft uitslag gekregen van het ziekenhuis en waar we bang voor waren wordt werkelijkheid. Ze heeft longkanker die niet meer te genezen is. Over drie weken wordt het behandelplan besproken voor uitstel met als voorwaarde een menselijk leven. Dat is een heftig bericht!! Geen leuk bericht om mee af te sluiten, maar het is de realiteit die ik niet wil negeren en zal een belangrijke stempel drukken op mijn herinneringen aan deze reis.

Een ieder heeft in zijn leven momenten die je nooit zal vergeten waar je was op het moment toen je het hoorde. Dit is zo’n moment. In overleg met Pieter heb ik besloten om mijn reis af te maken en niet terug te komen. Mijn ouders respecteren dat besluit en daar ben ik ze heel erg dankbaar voor. Ik zal bellen en uiteraard aan jullie denken. Heel veel sterkte ma en natuurlijk de rest van de familie! In mijn gedachte ben je absoluut bij me.  

Tam bien ....