Het authentieke leven rond Luang Nam Tha

Het is alweer een week geleden dat is terugkwam van mijn Gibbon Experience. De laatste week ben ik doorgereisd naar noord Laos en overgestoken naar Noord Vietnam. Ik had geen echte hoogtepunten op mijn wensenlijst staan in deze regio, maar heb me prima vermaakt.

Hier is Sapa heb ik zelfs de luxe van een pc op mijn hoteljamer! Niet al te nieuw en heel erg traag, dus wederom duimen dat het lukt mijn reisverslag er door heen te krijgen.  

De tuk tuk brengt me naar het busstation om Houay Xai naar Luang Nam Tha te rijden. Tussen de locals en een handjevol backpackers verloopt de reis boven verwachting snel. De gruwelverhalen over slechte wegen en dito bussen gaan tot nu toe voor mij niet op. Ik heb zelfs een lege stoel naast me. Alhoewel dat geen kwaad kan, want de stoelen zijn ‘maatje Lao' die toch minimaal een kop kleiner zijn dan ik. We gaan de bergen in en het landschap blijft groen, groen, groen met af en toe een rijstveld. De Lao muziek (Hammond orgel, koe-bel en trommel) klinkt best gezellig als er niet bij gezongen wordt.

Luang Nam Tha is de toegangspoort om trekkings te doen in het grote Nam Ha National Park. En ik ontdek dat ze daar ook het eerste en enige stoplicht hebben dat ik tot nu toe in Laos heb gezien. Mijn guesthouse van eerste keus heeft gelukkig nog een kamer vrij, dus ook dat is snel geregeld. Nu op zoek naar een leuke activiteit: kajakken op de Nam Tha. Dat valt niet mee. Iedereen gaat hier wandelen. En hier geldt per activiteit een soort vaste prijs. Dus met hoe meer personen je bent, hoe goedkoper het wordt. Op alle borden bij de boekingsbureaus kan je zien voor welke activiteiten nog mensen gezocht worden, dus ik loop regelmatig de borden af te struinen. Helaas zonder resultaat. Maar ik heb morgen nog een kans. Na driedagen jungle Lao voer trakteer ik mezelf vandaag op een westerse pizza in een restaurant met Engelstalige muziek. Dat moestgewoon even …..  

De volgende dag huur ik voor 10.000 Kip (dat is € 1,10) een citybike die veel doet denken aan mijn groene Polly van vroeger. Met de meest actuele fietskaart uit 2007 ga ik het platteland verkennen. De schaalverhouding op de kaart klopt van geen kant, dus komt het aan op mijn niet al te sterke richtinggevoel. De eerste stop wordt een tempel (Wat). Eenmaal boven op de trappen beginnen vijf honden te blaffen. Dat is nog eens een warm welkom, dus ik weet niet hoe snel ik de trappen weer af moet lopen. Haha … poepiebroek!

De dag is fantastisch. Een stap terug in de tijd waarbij ik over heel de dag slechts 1 andere toerist tegenkom. Het gebied ligt in de gouden driehoek dat bekend is van opiumteelt. Sinds opium is verboden in Laos stimuleert de overheid het verbouwen van rijst. Het is oogsttijd voor de rijst, dus overal zie je groepen mensen de rijst snijden. De oogst wordt vervoerd met Gijs Gans auto's zoals in deDonald Duck. Tussen de boerderijen liggen dorpjes (villages) waar je de vrouwen hout ziet sprokkelen en buiten ziet koken. Kinderen zwaaien en roepen ‘sabaai-diiii' en een enkele keer 'morning'; ook in de middag. Het is duidelijkdat Lao niet aan het vergrijzen is. Wat heb je hier veel kinderen zeg! Dankzij mijn geweldige routekaart rijd ik meerdere keren verkeerd (weg houdt op in rivier of niet wetende waar de weg eindigen gaat), maar dat brengt me een paar keer op verrassend mooi vergezichten en de meest mooie gekleurde vlinders. Al met al een mooi kijkje in het authentieke leven van de boeren in het noorden.

In de avond struin ik weer de activiteitenborden af. Geen kajak L. Met handen en voeten Engles spreek ik af om alleen te gaan en dan maar meer te betalen. De volgende ochtend meld ik mij op het kantoor en wat blijkt? Er staan twee Fransen op de lijst om te kajakken, dus dat valt mee en is wel zo gezellig. Zeker met dat grappige Allo Allo accent van de Franse meneer.

In de tuk tuk gaan we met onze gids Kel eerst naar de versmarkt om onze Lao lunch uit te zoeken; not too spicy please. Darna brengt de tuk tuk ons naar het startpunt. We kajakken langs een groot bos van rubberbomen. Het sap uit de boom (een soort melk) is een grondstofvoor Chinees rubber. Voor de lunch bezoeken we een village van een etnische minderheid, de Lanten. Als de vrouwen trouwen scheren ze elke maand hun wenkbrauwen. Zo weten de mannen dat de vrouwen met wenkbrauwen nog beschikbaar zijn voor een huwelijk. Bij de dagtocht hoort ook nog het bezoek aan Khmu villages, maar die skippen we. Het voelt toch ongemakkelijk om de mensen te aanschouwen als een soort dierentuin.  

De lunch is echt fantastisch. Banenenbladeren op de grond zijn onze tafel en het eten van de versmarkt wordt uitgespreid. Vandaag kip, eend, egg plant, sla,bamboe, lekkere sausjes en natuurlijk sticky rice. En dat alles eten met je handen, tussen rondscharrelende kippen en hangbuikzwijnen en met een enorm smakkende gids, die een Chinese achtergrond heeft. Na de lunch kajakken we het Nam Ha National Park in dat een heel dichtbegroeide jungle is en erg mooi om te zien. De versnellingen in het water (rapids) worden hier ook spannender. Het is goed toeven op het water met een fijne zon en 25 graden.  

Na twee leuke dagen is het tijd om de oversteek naar Vietnam te maken. Dat wordt bus, bus, bus waarbij ik rekening houd met het ergste. En eigenlijk valt het reuze mee. Redelijk goede wegen, prima chauffeurs die continue claxoneren en zelfs aansluitende verbinding. De stoelen zijn wel aan de krappe kant en de bussen overvol, maar fungeren hier nu eenmaal ook als koerier, dus alles gaat mee  in of bovenop de bus. Het is eigenlijk best relaxt. Genieten van zitten tussen de locals (ik reis kennelijk geen populaire toeristische route) en de omgeving, waarbij je af en toe in de berm een gekleurd geklede vrouw op ziet duiken met wat ze die dag weer gevonden of geoogst heeft om de te gebruiken of te verkopen. Wat je niet moet doen is uitstappen bij een busstop. Dan word je namelijk aangevallen door Akha vrouwen (dat is een etnische groep die hoog in de bergen leeft) die je armbanden of tasjes willen verkopen.   De laatste 100 kilometer slingert de weg door de bergen als een soort Ijsseldijk in Moordrecht en kom ik aan in Muang Kwua. Niemand spreekt Engels en om te weten te komen waar ik moet zijn voor een guesthouse en bus biedt Pictionary de uitkomst door met een steen op straat een tekening te maken. Maar het werkt wel en zo vind ik toch een plek om mijn laatste nacht in Laos door te brengen.  

Tot later!!!