Sprookjesachtig Hoi An (the end)

Voor jullie ligt het laatste (erg lange) reisverslag van mijn reisbeleving door Laos en Vietnam. De dagen nadat mijn moeder haar diagnose heeft gekregen voelde ze zich heel erg beroerd en ontzettend misselijk. Voldoende aanleiding om mijn reis af te breken en een week eerder dan gepland terug naar huis te keren. Op dat moment bevind ik mij in Hoi An en dat is een prima plek om mijn indrukwekkende reis mee af te sluiten.

Na een laatste wandeling door het levendige straatleven van Hanoi vlieg ik naar Da Nang. Je hoort negatieve ervaringen over de bus en de trein in Vietnam, dus gun ik mezelf de luxe en veiligheid van het vliegtuig om 700 kilometer naar het zuiden af te zakken. Wat een decadent gevoel als ik mijn naam lees op het bordje van de taxichauffeur die mij naar mijn homestay brengt in Hoi An. In de homestay (soort pension bij mensen thuis) word ik enorm gastvrij ontvangen en direct de schoenenshowroom ingeloodst. Wanna buy shoes??? Ach … .waarom niet! Schoenen op maat voor weinig. Als je iets koopt maak je de mensen happy en je hebt gelijk vrienden voor de rest van je verblijf hier.

In het verleden is Hoi An een belangrijke handelsplaats geweest voor Chinezen, Japanners en Europeanen. En die handelsgeest die is nog overal te vinden. Ze weten hier het geld prima uit je portemonnee te praten, maar daar krijg je ook wel wat voor terug. Het puilt hier uit van de kledingmakers. Wel meer dan 200 winkels denk ik die je catalogi willen laten zien. Dan kan je kiezen uit ontelbaar veel stoffen en na geheel opgemeten te zijn ligt er 30 uur later het door jou gewenste kledingstuk klaar voor de eerste pasronde. Op straat laat ik mij meenemen door kledingmaakster Thu naar het stalletje No. 41 in de kledingmarkt. Met de intentie van kijken is gratis neem ik na anderhalf uur en een flink potje onderhandelen (oi-troy-oi = afdingen!!) afscheid met een bestelbriefje in mijn zak voor een jurkje, pak, jumpsuit en blouse. Hoe leuk: you make me happy!!

Hoi An is een schilderachtig vissersdorp waarvan de kern sinds 1999 is opgenomen op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Ik koop een vijfrittenkaart waarbij ik in drie dagen tijd toegang heb tot vijf van de meer dan twintig monumenten hier. Enorm cultureel bezig zeg maar . De Chinese handelshuizen zijn ooit opgezet om de regionale tradities van de zeevarende Chinezen in stand te houden. De huizen hebben prachtig houtsnijwerk en werden gebruikt om te praten, te feesten, zaken te doen en goden te aanbidden met veel brandend wierook. Verder zijn er oude huizen te bezichtigen waar de mensen woonden. Het meest interessante is te zien hoe ze in de 18 eeuw al met de bouw al rekening hielden met harde storm en overstromingen. Hoi An stroomt één tot twee keer per jaar over waarbij het water zo’n 80 centimeter hoog in de huizen staat. Recent nog met tyfoon Haiyan, maar hier verblikken of verblozen ze er niet van, want ze zijn het gewend.

In de middag ga ik met mijn fiets van de homestay een rondje platteland rijden om me weer te begeven in het Vietnamese leven van alledag waar je geen drommen toeristen tegenkomt zoals in Hoi An zelf (geleid door gids met vlag of paraplu …. #errug#). Wat een vriendelijkheid toch weer van alle mensen die zwaaien en ‘hello’ roepen. Haiyan heeft in dit deel van Vietnam flink geraasd met snelheden tot 220 kilometer per uur. Bomen zijn omgewaaid, delen van de weg kapot gespoeld, bananenoogst verwoest en overal zie je op de golfplaten daken zandzakken liggen. Overigens zijn er bij de voorbereiding op de tyfoon meer doden gevallen door mensen die van het dak zijn gevallen of geëlektrocuteerd, dan tijdens de tyfoon zelf.

In deze regio zijn ook plantages met waterkokospalmen waarvan de bladeren gedroogd worden voor het maken van daken. Verder raak ik niet uitgekeken op wat de mensen allemaal per scooter vervoeren: van bamboeladders tot warmhoudvitrine met broodjes bapao. Om daar naar te kijken verveelt nooit!

Terug in Hoi An heb ik vijf oproepen van thuis gemist. Het gaat niet goed met mijn moeder en het is beter om terug te komen. Dus contact gezocht met de alarmcentrale om te kijken wat de mogelijkheden zijn. Aangezien het weekend is, is het lastig voor de alarmcentrale om medische gegevens los te krijgen om de medische noodzaak van eerder terugreizen vast te kunnen stellen. We kiezen voor het alternatief om zelf mijn terugreis bij de KLM te regelen en achteraf te declareren. Het contact met KLM loopt in eerste instantie vlot en de komende 24 uur moet ik afwachten wat zij kunnen regelen. In de tijd van afwachten hoef ik mezelf in ieder geval niet te vervelen in het ontzettend leuke Hoi An.

En zeg je Hoi An, dan zeg je Cooking Class! Het eten in Vietnam is zo ontzettend lekker, dat ik me hiervoor heb opgegeven. Op al mijn reizen heb ik nog nooit zo lekker gegeten als in Vietnam, dus het kan geen kwaad om als niet keukenprinses een paar Vietnamese vaardigheden aan te leren. De keuze is reuze in cooking classes, maar ik kies voor Red Bridge, omdat daar ook een rondje markt bij zit en boottocht naar de kooklocatie. Op de markt krijgen we uitleg over de inheemse groenten en fruit en hoe je kunt zien dat een vis vers en goed is om te kopen. Na de boottocht komen we op een prachtige locatie met een rondleiding door de kruidentuin. Dat zou iets zijn voor vriendin Ingrid, alias kruidenvrouw Inkie. Tijdens de kookcursus doet de chef het voor en daarna mogen we zelf aan de slag op ons campinggasstel. Ja ja, we maken alles gewoon op één gaspit. Het gaat in een sneltreinvaart en er is veel hulp om je te corrigeren. Heel leuk om te doen, maar of ik de vaardigheden voldoende onder de knie heb betwijfel ik. Mijn Hoi An pancake en loempia’s zijn wel erg lekker en ook het maken van rijstpapier gaat me goed af. Van een tomaat een roos snijden lukte aardig, maar om een vis te zien in de uitgesneden komkommer heb je nog de nodige fantasie nodig. Al met al wel een leuke bezigheid deze turbo kookcursus.

De middag breng ik door in het gezellige centrum van Hoi An. Mijn kleding ligt klaar voor de eerste pasronde. Verbazingwekkend hoe snel ze zoiets kunnen maken, waarbij nog wel wat kleinere aanpassingen nodig zijn. Alleen de blauwe jurk is niet goed gelukt en moet nog in de metamorfose om van model vuilniszak iets meer te gaan lijken op een Jackie Kennedy model. Maar ik heb er alle vertrouwen in. Ik maak mijn culturele vijfrittenkaart vol met een bezoek aan een werkplaats waar het maken van souvenirs wordt gedemonstreerd, waaronder pottenbakken, borduren en lampionnen maken. Hoi An is namelijk de stad van lampionnen en verandert in de avond in een sprookjesachtig tafereel met overal gekleurde lampionnen. Ik zal bij het verslag enkele foto’s hiervan plaatsten. Een en al romantiek waar heel veel bruidsparen op afkomen om hun trouwfoto’s te maken. Het is heel grappig om te zien hoe de bruidsparen achter elkaar poseren op identieke locaties om vooral niet spontane foto’s te maken. Dan zie je hier toch die Chinese achtergrond weer terug qua foto’s maken. Haha. Maar ze zien er wel prachtig gekleed uit. Dat dan weer wel!

Na het bekijken bij een mooie dans- en muziekshow met traditionele muziekinstrumenten is het tijd voor de tweede pasronde van mijn op maat gemaakte kleding. Alles is perfect nu en helemaal gelukkig stap ik de kledingmarkt uit met nieuwe outfits. Zij blij, ik blij. You make me happy! Je zou bijna overwegen om naar Hoi An af te reizen om je garderobe jaarlijks aan te vullen!

Daarna ga ik terug naar mijn homestay om te checken wat KLM mij heeft te vertellen. Dat is niet veel, want ik heb geen enkel bericht van hun ontvangen. Ik probeer te mailen, te bellen en contact te krijgen via de website, maar helemaal vanzelf gaat dat niet. Na tig minuten in een wachtstand met irritant pauzemuziekje en het uiten van mijn ongenoegen over de slechte communicatie van de KLM lukt het om met een urgentieverklaring een goede terugvlucht te regelen op 10 december, waardoor ik 11 december thuis kan zijn. Mijn ouders zijn ontzettend opgelucht en voor mij geeft het ook een goed gevoel om naar ze toe te kunnen, waarbij ik nog een paar dagen heb te besteden in Hoi An.

Nu alles geregeld is trakteer ik mezelf op een fijne pedicure de luxe in Palmarosa spa en geniet ik enorm van de Hoi An specialty Fried Wanton. Weet niet precies wat het is, maar het is ontzettend lekker. Het is goed toeven in mijn favoriete eettentje Café 69 waar ik drie van de vier avonden ben gaan eten en wordt verwelkomd met een handdruk en brede glimlach. Het ligt aan het water net buiten de drukte van het centrum met uitzicht op de brandende lampionnen die weerkaatsen op het water #….. zwijmel ….#. Ik eet hier voor tussen de 60.000 en 75.000 dong een heerlijk hoofdgerecht met een biertje. Dat is omgerekend tussen € 2,06 en € 2,58. Je kunt hier nog eens iemand mee uit eten nemen. Haha.

Door het wachten op mijn terugvlucht heb ik onverwacht meer tijd te besteden in Hoi An dan oorspronkelijk was gepland. Op de onmisbare tripadvisor zoek ik naar een leuke activiteit om de dag mee door te brengen. De keuze valt op Motorbike Adventures en ik heb de mazzel dat ik dezelfde dag last minute aan kan sluiten bij een groepje die een motortocht gaat maken door centraal Vietnam met als einddoel My Son. Mijn motor van vandaag is een 125cc Russische Minsk uit de jaren ’80. In een korte briefing worden de verkeersregels uitgelegd: 1) niet te veel rechts rijden vanwege spookrijders die daar kunnen rijden; 2) nooit stoppen / altijd blijven rijden ongeacht links of rechts en 3) veel claxonneren bij inhalen en bochten. Het is hard werken op deze ‘monstermachine’, maar de tocht van 150 kilometer is prachtig en we hebben het allemaal reuze naar ons zin. Naast de gids en drie andere reizigers is er gelukkig een monteur met ons mee. Naast het repareren van koppelingskabels en lekkende olieleidingen is hij noodzakelijk om de regelmatig stilvallende machines weer aan te trappen. Eigenlijk een heel getob, maar oh zo leuk!!

We rijden over smalle wegen, door dorpen waar we weer high five geven en komen uiteindelijk aan in het grondgebied waar in de jaren ’60 de Saigon oorlog is gevoerd. We maken diverse stops op plekken die aan de oorlog doen herinneren en waar de gids veel over kan vertellen. Een gebombardeerde tempel, Hill 65, Amerikaanse vliegbasis, hulzen van bommen die als dorpsbel worden gebruikt en gebombardeerde spoorbrug. Begroeiing is er nauwelijks. Tijdens de oorlog werd de tactiek van de verschroeide aarde toegepast. De Amerikanen waren er op uit om het land te vernietigen en hebben 72 miljoen liter giftige vloeistoffen waarvan 42 miljoen liter dioxide verspreid. Bijna vijftig jaar later is het nog steeds niet mogelijk om op een verantwoorde manier producten te telen en nog steeds worden kinderen geboren die een arm of een been missen of een vervormd gezicht hebben. Vreselijk!!! In centraal Vietnam vallen jaarlijks nog steeds 3.000 doden als gevolg van niet ontplofte bommen en landmijnen. De mensen gaan op er bewust naar op zoek, omdat het geld oplevert als ze er één vinden. Met alle risico’s van dien. Dat zijn heftige verhalen om te horen, maar in mijn ogen een onmisbaar onderdeel als je op reis bent in het altijd door oorlog geteisterde Vietnam.

En zo ploeteren we door op onze motoren tijdens een super verzorgde toertocht om uit te komen bij het tempelcomplex My Son dat tussen de 4e en 13e eeuw een religieus en cultureel centrum was voor de Cham. Ook hier is in de oorlog veel vernietigd, maar het is indrukwekkend om te zien. Het staat niet voor niets door UNESCO uitgeroepen als Wereldcultuurerfgoed. Daarna is het tijd om terug naar huis te rijden door het leven van alle dag. Na afloop genieten van een welverdiend biertje als afsluiting van een geweldige dag!

En dan is het de laatste dag van mijn reis. Ik vlieg vanavond terug naar huis, dus heb nog een hele dag te besteden. Ik laat mij door een bootsvrouw naar de overkant van de rivier varen. Ze leent mij haar rijststrohoed en vermomd als Vietnamees bezoek ik dorpjes waar rieten matten gevlochten worden en waar ze van palmbladeren basketboten vlechten. Alles is hier handwerk; wat een kunstenaars! Fietsend door de rietvelden ploegen de boeren met hun buffels de laatste grond om, zodat alles winterklaar is voor het nieuwe rijstseizoen.

Mijn laatste uren breng ik door in Hoi An zelf. Ik bezoek een werkplaats voor lichamelijk gehandicapten die prachtige souvenirs maken en ik verwen mezelf met een mooie zilveren ketting die zij gemaakt hebben. Daarna word ik uitgenodigd in het theehuis dat gerund worden door doofstomme vrouwen. Communiceren gaat met blokjes met voorbedrukte tekst (bill, thank you, question) en een schrijfblokje. Ze hebben heerlijke koekjes. Zo goed dat ook deze mensen de kans krijgen om te werken. Dit is een mooie plek om mijn verzameling tandenborstels, tandpasta, zeepjes en kammen uit te delen. De mannen reageren onwennig, maar de vrouwen zijn dolblij. Wat een geschenk om mijn reis hier af te sluiten.

De laatste Vietnamese dong worden verbrast aan souvenirs voor mijn neefjes en mezelf. De lieve vrouw van mijn homestay heeft nog pancakes voor me gebakken en daarna begint de terugreis. Achttien uur vliegen via Da Nang, Hanoi en Parijs brengt mij op de snelste manier terug naar huis. Naar de plek waar ik op dit moment het hardst nodig ben.

Ik kijk terug op een geweldige reis met veel indrukken. De serene rust van de monniken en overige inwoners van Laos, het primitieve leven op het platteland, de prachtige kleding van de bergvolkeren, de scootergekte van Hanoi en het schilderachtige Hoi An met de lampionnen.
De mensen hebben in Laos en Vietnam niet veel, maar zijn met weinig tevreden zoals het eten voor de dag en een glimlach. Ik denk dat ze gelukkiger dan velen in onze Westerse wereld. You make me happy!
Het motto gaat na elke reis op: “Travel is the only thing you buy that makes you richer”.

Maar het aller aller aller belangrijkste blijft toch aan je gezondheid. Daar gaan we de komende tijd hard aan werken met mijn moeder.

Iedereen bedankt voor jullie reacties en het meereizen. Het was me weer een enorm plezier om met jullie te mogen delen.

Tam bien!!!!!!